จากวันที่ได้พบเธอ(เบส)ครังแรก ตอน เรียนอยู่ชั้น อนุบาล 1 ผมยังไม่ได้อะไไรกับเธอก็เฉยๆจนมาถึงตอนเรียนจบ ป.6ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารับเธอมาอยู่ในใจ เมื่อไหร่ ตอนที่จะย้ายไปโรงเรียนอื่น ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน แต่ผมจะตามเธอไปทีหลัง ผมคิดไว้ในแล้ว เพื่อนๆ เขียนเขียนเสื้อเป็นที่ละลึกจดจำพวกเขาสนุก แต่ผมไม่เลย เพราะอีกนาน กว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนาน เธอเรียน อิก โรงเรียน นึงห่างจาก ที่เดิืม 27 กิโล ผมได้เพ้อฝัน เรื่อยเปื่อยไม่เคบปรึกษา ใคร ไม่เคยบอกใคร จนวันที่เรียน จบ ม.3 ก็ไำด้ย้ายไปเรียนที่เดียวกันกับเธอแต่ไม่อยู่ห้องเดียวกัน แถมยังอยู่ละตึก อิกอย่างแทบไม่เจอ หน้าด้วยซ้ำ พอ ได้เจอ ผมก็หลบสายตา เธอตลอด เทอมแรก ผ่านไปผมก็ยัง ปาก หนักไม่พูดไป ใน ใจ นั้น ผมคิดอยู่ตลอดว่าเจอเมื่อไหร่ผมจะ บอกว่าชอบเธอ แต่ ก็ปากหนังทุกที อก สามศอก เหลือสามเซ็นแอบ เดินตามหลังไปนึง ก้าวถอยหลังเป็น สืบๆ เมตรเลยแล้ว เทอม สองก็ผ่าน ไปจน ผมได้เจอเธอใน เฟสบู๊ค โอยพระเจ้ายิ่งดูยิ่งหน้ารั ยิ่งปากหนัก เข้าอิก กลัวมิตรภาพความเพื่อนได้ทัก คำสองคำ ขนาดอยู่กันคนละที่ คุนในเฟส ผมยังอายเหมือนกับยืน ตรงหน้ากัน
ผมชั่งใจดูแล้วว่า ที่ผมชอบเธอ มันมากกว่าความอาย แต่ ณ ตอนนี้ ปิดเทอมแล้ว ตั้งแต่ ปิดเทอมมา 8 วันยัวไม่ได้คุยกันซัก คำเดียวแล้วอย่างนี้ผมจะได้ บอกรักไหม ......................จบไว้แค่นี้ก่อนนะครับ ผมบอกรักเธอได้เมื่อไหร่ ผมจะมาเขียนต่อ ♥♥♥ ความรักที่ไม่กล้าแสดงออกมันช่างเจ็บปาวใจสุดจะทนได้♥♥♥
ใครหลายคนอาจว่าผมงี่เง่าผมไใม่โกรธหรอกเพราะคิดว่าผมเป็นอย่างนั้นจิงๆ
YaHa_BK_PV:77
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น